เมื่อยากไร้ก็ประจบประแจงคนมั่งมี
เมื่อได้ดีมีสุขก็เย่อหยิ่งถือดี...ลืมตัวลืมตน
นี่คือคนธรรมดาที่มีอยู่เกลื่อนโลก
คุณค่าของคนชนิดนี้เท่ากับก้อนหินกรวดทราย
เมื่อยากไร้ก็ขวนขวายอดออมเสริมสร้างพัฒนาตน
เมื่อได้ดีมีสุขก็เห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้ด้อยกว่า
นี่คือมหาบุรุษที่หาได้ยากในโลก
คุณค่าของคนชนิดนี้ย่อมเปรียบประดุจเพชรพลอยทองคำ
**************************************
พระชุมพล พลปญฺโญ. (2552). ทิศที่ 11. กรุงเทพฯ : สุพีเรียพริ้นติ้งเฮาส์.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น