อันความผิดนิดหนึ่งอย่าพึงโกรธ อย่าลงโทษกันและกันให้พลันหาย
อย่าอาฆาตบาดหมางกันจนวางวาย เป็นกรรมร้ายติดตัวชั่วกัปกัลป์
ข้างหนึ่งโกรธข้างหนึ่งนิ่งเสียนั้นไซร้ เป็นคุณได้ดับร้อนช่วยผ่อนผัน
เหมือนตบมือข้างเดียวไม่ดังพลัน พึงรักกันดีกว่าเกลียดเดียดฉันท์เอย
***********************************************
ที่มา : ปราชญา กล้าผจัญ. (2543). 88 ลู่ทางสู่..ความสำเร็จของนักบริหาร. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ข้าวฟ่าง.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น